@article{8745443,
  abstract     = {{Sinds het nieuwe millennium treedt dans steeds vaker uit de black box in de zogenaamde white cube. Kunsthistorici, critici en dans- en performancewetenschappers vestigen de laatste jaren daarom meer aandacht op het onderzoek naar dit fenomeen, hoewel daarbij in eerste instantie de focus op de dansvoorstelling binnen de museumcontext ligt. Een danstentoonstelling refereert echter ook naar de verschillende manieren waarop dans in het museum treedt zonder het (bewegend) lichaam. Meer en meer worden sporen van het creatieproces, zoals dansscores, notitieschriften en schetsboeken, tot tentoonstellingsobjecten omgevormd. Dit artikel bespreekt de waarde van zulke archiefstukken wanneer ze uit hun bewaarplaats worden gehaald en geëxposeerd worden: enerzijds de informatiewaarde voor danshistorici en -wetenschappers die zich enten op de genetische studie van theatrale performance, en anderzijds de esthetische waarde van deze documenten als kunstwerk-an-sich. Via een inkijk verschillende waarden van zijn genetische documenten ter discussie binnen de context van de intrede van dans in de tentoonstellingsruimte. Aansluitend situeer ik de thematiek in de postfordistische denkkaders rond de groeiende zichtbaarheid van werk binnen de podiumkunsten, waarbij dansproducties veeleer benaderd worden als proces en niet enkel als finaal product.

 􏲍􏱞􏱢􏱢􏱛 􏱯􏱦􏱬􏱜􏱫􏱨ENGLISH
Since the new millennium, dance has increasingly swapped the black box for the so-called white cube. Art historians, critics, and dance and performance scholars have therefore been devoting more attention to researching this phenomenon in recent years, although this research has initially focused on the dance performance within the museum context. However, a dance exhibition may also refer to the various ways in which dance enters the museum without the (moving) body. More and more, traces of the creative process, such as dance scores, notebooks and sketchbooks, are being turned into exhibition objects. This article discusses the value of such archival documents when they are removed from their repositories and exhibited: on the one hand, the informational value for dance historians and scholars invested in the genetic study of theatrical performance, and on the other, their aesthetic value as works of art in their own right. Through an insight into Marc Vanrunxt’s choreographic archive, the different values of his genetic documents within the context of dance’s entry into the exhibition space are questioned. I then situate the theme in the post-Fordist discourse concerning the growing visibility of work within the performing arts, in which dance productions are approached more as a process and not only as a final product.}},
  author       = {{Van Assche, Annelies}},
  editor       = {{Van Assche, Annelies and De Laet, Timmy}},
  issn         = {{0771-8640}},
  journal      = {{DOCUMENTA}},
  language     = {{dut}},
  number       = {{2}},
  pages        = {{152--183}},
  title        = {{De continuïteit van vernieuwing : een museale blik op het dansarchief van Marc Vanrunxt}},
  volume       = {{39}},
  year         = {{2021}},
}